çok sonradan aramızda geçen bu saçma konuşmanın anlamını kavrayacaktım.
bir daha o cafeye gitmedik. rezil olmuştuk çünkü.
diğer kızlar çocuğu unuttu.
ayşegül ve ben unutmadık. ayşegül hala bana anlatıyordu onun aklından çıkamadığını,
onu nasıl sevdiğini anlatıyordu.ben de onu durdurmuyordum, çünkü
ağzından çıkanlar benim cümlelerimdi.
nasıl durdurabilirdim ki?
canım dostum ayşegül'e karşı olan bu suskunluğum aslında ona ihanetti.belki konuşsam söylesem kızmazdı
ama diyemedim işte.bende seviyorum diyemedim.